Yəqin dovşan azıb

Bir gün Molla Nәsrәddin bazara çıxır. Bazarda gәzәndә görür ki, bir ovçu iki dovşan satır. Molla cibindә olan pulunu verib dovşanların ikisini dә alır vә evә aparır.Arvadı dovşanları görüb molladan soruşur:
-A kişi, bu dovşanları nә üçün-almısan?
-Molla cavab verir:
-Arvad, sәs salma, darğanı aldadacağam, pul qazanacağam.
Arvad soruşur:
-A kişi, dәli-zad olmamısan ki? Sәn bunlarla nә çür pul qazana bilәrsәn?
Molla deyir:
-Arvad, dovşanın birini evdә bağlayacağam, birini dә darğaya aparacam. Sәn bir yaxşı aş bişirәrsәn, bostandan da bir yemiş dәrib kәtirәrsәn.Sonra nә elәyәçәyәm, özüm bilәrәm.
Arvad aş bişirmәkdә olsun, molla da dovşanın birini evdә dirәyә bağlayır, birini dә götürüb darğanın yanına kedir. Salam-kalamdan sonra molla deyir:
-Darğa, adam dili bilәn bir dovşanım var. Әlim aşağı düşdüyündәn satmaq istәyirәm. һeyfim gәlir ki, onu һәr adama satam. Sәnә layiq olduğu üçün gәtirmişәm.
Darğa ondan soruşur:
-Necә adam dili bilir? Heyvan da adam dili bilәrmi?
Molla deyir:
-Mәn nә desәm başa düşür.
Darğa deyir:
-Elә şey olmaz, buna inanmıram.
Molla deyir:
-İstәyirsәn ,bu saat sınayaq.
Darğa razı olur. Molla ağzını dovşanın qulağına dirәyib deyir:
-Dovşan, get, evdә arvada de ki, bir yaxşı aş bişirsin, bir-iki dә yemiş alsın, bu saat darğa ilә gәlirik.
Molla sözünü qurtarıb dovşanı buraxır. Dovşan qaçıb gözdәn itir. Bir qәdәr mükalimәdәn sonra molla darğaya deyir:
-Zәһmәt çәk, dur bizim evә kedәk.
Molla darğanı götürüb evinә aparır. Molla baxır ki, aş dәmә qoyulub, yemişin iyi evi götürüb. Qaldı dovşan, o da evdәdi. Molla özünü dovşanı görmәyәn kimi göstәrib deyir:
- Arvad, dovşan gәlib çıxdımı?
Arvadı mәtlәbi o saat başa düşüb deyir:
- Gәlib çıxıb. Ona nә tapşırmışdın һamısını elәmşiәm.
Darğa bunu görәn kimi mollanın sözlәrinә tamam inanıb deyir:
Molla, dovşanın qiymәti neçәdi?
Molla deyir:
- Darğa, ucuz verirәm. Min tümәn.
Darğa o saat mollaya min tümәn verib dovşanı ondan alır, boğazından ipi açıb qulağına deyir:
-Ket bizim evә, arvada de, bir yaxşı yemәk һazırlasın, molla ilә gәlirik.
Darğa dovşanı buraxır. Dovşan qaçıb gözdәn itir. Bәli, gәlib görürlәr ki, darğanın arvadı dәһlizdә oturub. Darğa soruşur:
-Arvad, dovşan gәldimi?
Arvad çavab verir:
- Dovşan nәdi?
Darğa deyir:
-Dovşan gәlib sәnә demәdimi molla ilә gәlirnk, һazırlıq gör?
Arvad elә bilir ki, әrinin başına һava gәlib:
- A kişi, yәqin sәn azarlamısan, get mollaya dua yazdır.
Darğa bütün әһvalatı arvadına, mәn sizә söһbәt elәdiyim kimi danışır. Arvad mәtlәbi başa düşüb deyir:
-A kişi, naһaq dovşanı әldәn buraxmısan. Bizә elә bir xәbәr aparıb-gәtirәn dovşan lazımdı. Onda arvadlar mәnim һaqqımda һeç söz deyә bilmәzlәr, görәrlәr ki, aydan arı, sudan duru bir arvadam.
Darğa mollaya deyir:
-Molla, bәs dovşan necә oldu?
Molla cavab vermәmiş arvadı dillәnir:
-A kişi, yәqin dovşan bizim evimizi tanımayıb başqa yerә getmişdir.
Molla әlüstü soruşur:
-Darğa, bәs sәn dovşanı evә göndәrәndә evinizin yerini demәdin?
Darğa deyir:
-Yox, yadımdan çıxıb demәmişәm.
Arvadı darğanı danlamara başlayır:
-Gör nә axmaqsan ki, elә dovşanı dağa-daşa salmısan, әlimizdәn çıxarmısan.